Het is mooi geweest

Allerliefste lezers en lezeressen, volgers en volgsters en blognieuwsgierigen,

Het is mooi geweest!

Vandaag was onze laatste volledige dag in Amerika. En dat nog wel op moedersdag. Het was een dag met dalen ('s morgens gezien dat Ajax niet landskampioen is geworden maar PSV) en een dag met mooie momenten (moederdagskaarten voor Nel en Sabrina).

Vanochtend bijtijds opstaan, Want Ajax speelde voor de landstitel. Samen met Hans en Sabrina heb ik gekeken en geluisterd naar hoe het kamioenschap zich eigen ontvouwde. Niet goed dus, aangezien de Graafschap de gelijkmaker scoorde en Ajax weinig tot niks met het ruime aantallen aan kansen benutten. Daarna lekker ontbeten. Na het ontbijt even kijken wat de Target is. Oké, we weten dat het een soort van Walmart is, maar wat voor kleren kunnen we daar aantreffen? Genoeg, maar niet echt onze smaak. Dan maar door naar de Florida Keys Outlet Center. Maar eerst even een ijsje scoren bij Burger King, die zat toch op de weg en de temperatuur begon weer lekker op te lopen. Vooral in de auto. In het outlet center zijn nog een paar slippers gescoord door Nel en Sabrina. Nog even langs de Walmart voor brood (voor morgenochtend) en nieuwe koffers, aangezien 1 koffer van ons kapot is, en nog niet alles in de aanwezige koffers bij ons paste. Ondertussen was het bijna 17:00. Dus tijd om te eten want als het even kon wilde ik nog naar Key Largo rijden om een zonsondergangfoto te maken. Als moederdag cadeautje hebben Sabrina en ik het etentje volledig betaald. En waar hebben we gegeten...? Bij de Longhorn Steakhouse. Nogmaals: goed vlees en extras voor een leuke prijs. En dat is te merken ook.We moesten 30 tot 45 minuten wachten. Dit is uiteindelijk een uur geworden. Zoveel mensen die met moederdag daar willen eten, het is niet voor te stellen. De mensen staan daar echt voor in de rij (gisteren trouwens ook al). Na het eten naar huis en de koffers inpakken. Zonsondergang zou het niet meer worden, aangezien je ook nog wel 30 minuten mag rijden. En met die wachttijd bij het restaurant schoot dat dus niet op. Helaas, maar er komt nog wel een andere keer. Maar dan niet in Amerika. Of we moeten ooit nog eens een hoofdprijs pakken in een of andere loterij... Nadat de koffers waren ingepakt, nog even zitten en de haartjes verven (Nel en Sabrina dan hé. Hans en ik hebben niks om te kleuren en Nikita mag van ons nog niet helemaal gekleurd worden). Zo nog even een toetje eten en dan naar bed.

Morgen begint de lange dag van de terugreis. Rond 17:30 (plaatselijke tijd) gaan we de lucht in. Als alles goed gaat landen we dan dinsdagochtend rond 9:30 op Schiphol.

Voor nu wil ik jullie bedanken voor de leuke berichtjes en het virtueel volgen van onze reis. Wij hopen dat jullie hebben genoten van onze avonturen en belevenissen. Ik vond het in ieder geval leuk om jullie via deze manier een beetje op de hoogte te houden. De langere verhalen krijgen jullie wel te horen als we terug zijn.

Wellicht tot een volgende reis. Dan waarschijnlijk niet zo lang en niet met alle reisgenoten samen.

Voor de laatste keer krijgen jullie van ons dikke kussen en heel veel liefs,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita natuurlijk.

Een laaaang ritje naar Key West

Lieve volgers van ons blog,

On savontuur zit er bijna op, maar we hadden nog 2 dagen ( nu nog 1 dag). Vandaag was een lange maar wel leuke dag.

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan, want er stond een lang ritje op het programma: naar het meest zuidelijke punt van Amerika, namelijk Key West. Een rit van 131 mijl. Voornamelijk over 2-baans wegen, zonder dat je er mag inhalen. Ook de snelheid ligt niet erg hoog, veelal 45 mph. Op sommige stukken nog iets minder (30 mph) en op sommige stukken wel wat harder (max 55 mph). Rond 8:30 zijn we dit avontuur aangegaan. In de auto met zwemspullen, drinken en chips voor onderweg. Rond 11:00 vonden we het tijd voor koffie. Maar dit werd iets meer, aangezien Nikita honger had. We hebben maar gelijk vroeg geluncht. Bij een restaurantje vlak voor de bekende 7-mijls bridge. Een 11 kilometer lange brug die de southern Keys met de northern Keys verbind. Met de nodige (plas)pauzes waren we rond 13:00 in Key West. En dan krijg je gelijk het probleem voorgeschoteld, waar je in Miami ook last van had: een parkeerplekje vinden. Gelukkig vonden we dit snel op zo'n 150 meter afstand van het zuidelijkste puntje van Amerika. Dit punt is een attractie op zich. Een kleine rij wachtend op hun moment van vastleggen dat ze op Key West zijn geweest. Ook wij hebben gewacht, maar de "doorlooptijd" is kort. Met nog geen 10 minuten konden wij onze plaatjes schieten. Daarna doorlopen naar het huis van Ernest Hemmingway, waar hij zichzelf heeft dood gedronken (naar het schijnt). Maar hier moest je voor betalen, en dat gingen wij dan niet doen. Van buiten nog wat fotootjes schieten en dan snel de verkoeling opzoeken. We hebben eerst op Key West nog wat gezocht, maar dit waren strandjes met niet al te helder water. Kan misschien wel komen door de wind. Afijn, de auto in en een ander plekje zoeken. Dit vonden we op de Marathon Key, en wel op Sombrero-beach. Een klein strandje maar ook weer met wat minder helder water. Toch maar afkoelen en Nikita en ik hebben een zandkasteel gebouwd, met goed bouwzand. Rond 17:30 de auto in en nog 2 uurtjes terug tuffen voor het eten. Onderweg nog een plaspauze gemaakt, en een ijsje gehaald (Hans en Nikita) en foto's geprobeert te maken van een ondergaande zon. Daarna weer lekker gegeten bij Longhorn Steakhouse, hier in Homestead.

Onder het eten werden we er aan herinnerd dat het vandaag in Nederland al moederdag is. Dus bij deze: Ma fijne moederdag vanuit Amerika. Ik hoop dat ik het je morgen (voor jullie vandaag) ook nog even via Skype zelf kan vertellen.

Morgen is het onze laatste volledige dag. Het zal een dagje worden waarin we het rustig aan gaan doen. Nikita wil nog dolgraag in het zwembad hier zwemmen, dus dat zullen we vast wel in ons programma voor morgen opnemen. Wat we verder de dag gaan doen, weten we nog niet. Dat zien we morgen wel.

Voor nu wil ik jullie weer dikke kussen en veel liefs van ons geven,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita

De metropool Miami

Hallo fijne lezers en lezeressen,

Dit stukje mag voor jullie geen verrassing zijn (ik heb het immers gisteren al gemeld): vandaag stond Miami South Beach op het programma.

Aangezien we hiervoor de hele dag hadden uitgetrokken, hebben we het vanochtend rustig aan gedaan. Rond 11:00 zijn we naar Miami gereden. Een kort ritje (voor Amerikaanse begrippen): een klein uurtje. Maar dat kleine uurtje werd al snel groter, aangezien de verkeersopstoppingen hier niet meer op 2 handen te tellen zijn. En zoek dan nog maar eens een betaalbaar parkeerplekje. Tuurlijk er zijn wel wat goedkopere plekken, maar dan ben je nog een eindje van South Beach af. Wil je echt in South Beach zelf parkeren, dan kan de uurprijs oplopen tot wel $6,-. Goedkoper kan wel, maar dan moet je met je luie reet in een of ander restaurantje gaan zitten. Dan kost het $20,- voor 5 uur. En kom je over deze tijd heen, dan betaal je gewoon nog eens 5 uur.

Na het parkeren was er even een kort overleg wat we gingen doen: het Art Deco district doorkruizen, of kort kijken in het Art Deco district en dan nog even naar het strand. Het werden beide: Ik ging voor optie 1 en Nel, Hans, Sabrina en Nikita gingen voor optie 2. Uiteindelijk had ik meer gelopen en waren we bijna allemaal (ik iets later) tegelijk op het strand. Ik heb aardig wat gebouwen voorbij zien komen in allerlei verschillende soorten kleuren. Verzin maar een kleur, en ik heb het gezien. De foto's bewijzen het wel, en ik heb er nog veel meeeeeeeer. En over gezien gesproken: South Beach is echt iets voor mensen die zien en gezien willen worden. Sommige mannen zijn echte patsers en vele vrouwen kunnen zo voor verschillende modemerken de catwalk op. Wat ons ook opviel, is dat er hier veel mensen uit Jamaica, Cuba en Mexico rondlopen. Maar het kijken naar de mensen en de gebouwen vond ik zeer interessant. Nel, Hans, Sabrina en Nikita zijn een klein stukje Ocean Drive afgelopen en hebben ergens op een terrasje wat kipnuggets gegeten. Bij het afrekenen werd de (voor hier dan) standaard tip van 20%, direct door berekend. Dat was wel even schrikken.

Op het strand aangekomen hebben we ons daar omgekleed en lekker de zee in gegaan. Mooi schoon en helder water, met alleen maar zandstranden zover als het oog kon reiken. En ook de stranden waren mooi schoon onderhouden. De zee had ook een lekkere temperatuur, dus dit was wel lekker. Met het windje erbij was het heerlijk verpozen op het strand.

Sabrina had navraag gedaan waar je Heely's (schoenen met wieltjes die Nikita graag wilde) kon kopen. Dit kon vlak bij Lincoln Drive, een winkelcentrum van 7 blokken, waar geen auto mag komen. Het was even zoeken, maar de winkel hebben we gevonden. Had ik het parkeerprobleem al gemeld? Iedereen de auto uit, behalve ik. Ik ben 3x het blokje rond wezen rijden, voordat iedereen klaar was met de Heely's voor Nikita.

Daarna zijn we naar de Bayside Marketplace gereden.Een klein overdekt winkelcentrum vlak bij het centrum en bij de haven.De rit zou volgens Tomtom 9 mile zijn en 20 minuten duren. Had ik al eerder de Amerikaanse minuten uitgelegd? We hebben er uiteindelijk een klein uur over gedaan. Maar we hebben het gevonden.Ook hier was de parkeerprijs aan de forse kant. Maar dat maakte niet, we wilden toch wat langer blijven omdat we ook hier wat wilden gaan eten. Bij aankomst hebben we dit dan ook maar gelijk gedaan, want het was ondertussen 18:45. Lekker bij het steakhouse gegeten. En daarna nog wat inkopen doen. Niet veel hoor, veelal zijn kleding of sieraden te koop, en dan wel bij de wat duurdere merken, of, bij de wat goedkopere kleding, veelal het zelfde.

Na het winkelen waren we het best wel zat, en zijn we op huis aan gegaan. Zometeen even lekker douchen (Sabrina en Nikita hebben het al gedaan. Nikita ligt ook al op bed) en daarna lekker slapen. Voor morgen gaat namelijk weer vroeg de wekker. Ik verklap niks, want anders is de verrassing weer weg. En dat willen we niet? Toch?

Een fijne dag voor een ieder die dit leest met veel liefs en dikke kussen van,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita

Wat hebben we gedaan vandaag?? Voor jullie een vraag maar voor ons een weet

Hello mates,

Net thuis gekomen, gelijk maar even het blog schrijven, want er is vandaag veel gebeurt.

Vanochtend vroeg opgestaan, aangezien we gisteravond onze plannen bedacht hadden, en het zou weer een druk en vol dagje worden. Vanochtend zijn we eerst naar de airboat geweest. Wij dachten: een airboatritje en een showtje en dan naar huis. Nou, mooi niet. Bij aankomst konden we gelijk door voor de airboat. We hadden nog 5 minuten over, voordat hij vertrok en anders moesten we weer een uurtje wachten. 's Morgens is er de grootste kans op wildlife omdat dan de temperatuur nog niet zo hoog is. Bij het opstappen was het al meteen raak: er zwommen krokodillen naast de boot. En niet alleen naast de boot, maar ook voor de boot. En dan kom je op de Everglades. Wat een rare gewaarwording als je de bodem ziet en jij gaat er met een rotgang overheen. Ik denk dat het waterpeil ongeveer 10 a 15 centimeter is. Tijdens de tocht, moeten er een paar "donuts" gemaakt worden: zowel links- als rechtsom. Dit om de mensen aan de zijkant van de boot een beetje nat te laten worden. Wij hadden gelukkig een milde kapitein, want wij waren niet zo nat. Later hebben we mensen zien rondlopen, die vanaf hun schouders tot voeten half onder de modder zaten. Maar wat een uitgestrekte vlakte. Zeer indrukwekkend.

Bij de airboat kon je nog van alles doen: een slangenshow, een krokodillenshow en krokodillen zien worden gevoerd. Tevens kan je een rondje lopen langs de "breeding pond". In deze plas zitten meer dan 250 krokodillen. Hier worden ze gefokt, omdat het aantal in het wild in sneltreinvaart afneemt. Ook zijn er verschillende soorten hagedissen, varanen, papegaaien, schildpadden, emoe's, vissen en een poema.

Bij de slangenshow werd er gevraagd naar een vrijwilliger/-ster die bang is voor slangen. Nel werd door Sabrina genomineerd en uitgekozen. Dit vond Nel niet fijn. Zij zou een rode rattenslang (jawel, Lucifer en Aansteker kwamen ook voorbij, Sas) om haar nek krijgen, maar dit werd een Birmeese python. Deze soort slang ken je wel: geel met wit die veel in shows, televisie en film gebruikt worden. Op een schaal van 0-10 zakte de angst van 10 naar 9. Missie van de slangentemmer was behaald. Daarna mocht je nog met slangen op de foto. Iedereen wilde dit wel, behalve Nel. Maar daar hebben we een leuke foto-serie van, dus maak je niet druk dat we daar geen foto van hebben.

Tijdens de krokodillenshow werd er met een krokodil "geworsteld". Oke, de standaard truukjes dan hé: met je kin en borst een bek van de krokodil vasthouden en de laatste truc: met je kin de bovenkaak van de krokodil vast houden. Beide trucs uiteraard zonder handjes. En ook hier kon je weer na de show met een babykrokodil op de foto.

Het voeren van de krokodillen, was niet heel indrukwekkend. Wat wel indrukwekkend is, om de krokodillen met elkaar in de clinch gaan om de stukken vlees die in de groep werden gegooid. Nooit geweten dat krokodillen op hun achterpoten konden staan om een prooi te bemachtigen.

Na dit alles gezien te hebben, begonnen onze buikjes te rammelen. Op het terrein stond een snackcar, en wat verkochten ze daar: Crocodile-bites en een Crocodile-burger, Ik wilde de Crocodile-bites wel proberen. Stukjes krokodil zijn gemarineerd, gepanneerd en daarna gefrituurd. Het smaakt niet ergens specifiek naar, maar was wel een beetje taai. Niet zo taai als de meeste inktvisringen. Maar lekker om te proberen.

Na de interne mens verstevigd te hebben, zijn we snel naar huis gereden. We wilden naar het strand. Dit is uiteindelijk Homestead Bayfront park geworden. Niets meer dan een veredelde zwemvijver, maar lekker genoeg om even af te koelen (dachten we). Het water was lekker van temperatuur, maar had van ons wel iets kouder gemogen. Doordat je snel aan het water went, werd het al snel als warm ervaren. Maar oké, niet zeuren het was mooi weer.

Sabrina had aan een andere badgast gevraagd waar je lekker een stukje vlees kon eten. Dit zou mogelijk moeten zijn bij de Long Horn Grill. Met de aanwijzingen van deze badgast zijn we dan ook op pad gegaan voor het avondeten. Maar alles goed, de aanwijzingen waren niet goed uitgelegd, of begrepen (dat laat ik in het midden). Navraag bij een local (ergens op de route) en later nog bij een benzinepomp (we zaten al in de juiste straat) hebben ons uiteindelijk bij het restaurant doen uitkomen. Hier hebben we heerlijk genoten van een lekker stukje vlees. En met lekker bedoel ik dan ook lekker. We hebben heerlijk genoten. Ik snap nu ook wel, dat dit 1 van de winkels die in 2015 uitgeroepen is als winkel die je eigenlijk zou moeten bezoeken in Homestead/Miami Dade.

Met wederom een volle buik, zijn we nog wezen kijken of we Heely's konden scoren voor Nikita, maar helaas... Zoveel worden ze in Amerika niet meer verkocht. Hopelijk morgen in Miami meer succes.

Ach, nu heb ik al verklapt wat we morgen van plan zijn. Nou dan is dit blog ook niet verder interessant meer, lijkt mij.

Rest mij nog 1 ding: jullie veel liefs en dikke kussen wensen van ons,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita

P.s. Ik heb een nieuwe map aangemaakt voor de foto's die we hier maken, anders moeten jullie elke keer weer verder naar beneden scrollen, en dit is toch een nieuw gedeelte tijdens onze trip. Hebben jullie het een klein beetje makkelijker.

JOEPIE!!!! Niet het laatste blog, want we hebben Internet

Hallo nieuwsgierige thuis (en ook een beetje in Amerika),

Gisteren was niet mijn laatste blog. Het had wel wat voeten in de aarde, maar dat komt zo wel.

Als eerste wil ik iedereen bedanken voor de felicitaties: via FB, per kaart, per Whatsapp en persoonlijk. Het doet me goed om te merken dat ook hier de felicitaties zijn overgekomen. Zoveel warmte....

Maar oké, genoeg persoonlijk geouwehoer. Daarom lezen jullie dit blog niet. Jullie willen weten hoe het ons vandaag vergaan is. En ik kan maar 1 ding zeggen: nat en stormachtig.

Vanacht werden we al opgeschrikt door on- en noodweer. Sommige sliepen verder, andere werden wakker en bleven wakker. Rond 8:00 was iedereen eruit. Even snel ontbijten en daarna de laatste dingen opruimen en inpakken. Rond 9:00 waren we voor 99% klaar. Het was toen relatief rustig met regen, dus de auto even met de kont in de garage om het inladen droog en gemakkelijk te doen. Rond 9:30 (het was ondertussen weer serieus gaan regenen) zijn we dan weg gereden. Nog even langs de benzinepomp, want de auto had een beetje dorst: een halve tank zat er nog in. Aangezien de pin het niet deed, hadden we zoiets van: "Dat komt onderweg wel". We hebben de bijna de hele highway 27 afgereden. Net voorbij South Bay zag ik dat de auto nou toch echt wel dorst begon te krijgen. De eerstvolgende benzinepomp pakken we, dachten we. Daar hadden we ons lelijk op verkeken. Tussen South Bay en Weston, 47 mijl, is dus geen benzinepomp te herkennen en zit je dan met dichtgeknepen billen of je een volgend benzinepomp wel zou halen. Er staat immers een fikse boete op een auto zonder brandstof (heb ik me laten vertellen). Op de laatste druppels zagen we net buiten Weston een benzinepomp aan de overkant van de weg. De eerste beste afslag nemen (een kleine mijl verder) en omdraaien om te tanken.

Met een volle tank zijn we weer verder gegaan. Maar ook de honger (of trek, het is maar net hoe je het noemt) begon in ene op te spelen. EN heel erg firs oogde het daar niet, dus verder rijden. Tijdstip 13:15. Ter hoogte van Palm Springs North zijn we de 997 op gegaan. Deze hele weg wordt vernieuwd: 35 mijl afleggen met 45 mph schiet dan niet echt op. Zeker als je ook nog eens niet mag inhalen. In Redland zijn we even van de route afgegaan om een lekkere pizza te eten. Dit was echt een goede pizza. Ik vermoed zelfs, dat de eigenaar Italiaans is. Het uiterlijk had hij in ieder geval wel. Rond 14:30 de laatste 10 mijl afleggen. Om ongeveer 15:00 kwamen we aan op de plek van bestemming. Met regen. Bijna de hele rit hebben we regen gehad, met flinke wind. Alleen het stukje onbewoond gebied tussen South Bay en Weston was het even droog, maar het bleef wel dreigen met regen in de lucht.

Ons nieuwe onderkomen is wel even wennen, na alle luxe die we in Haines City hadden. Geen privézwembad (dit wisten we van te voren al), beschadigde bank, geopend eten in de koelkast en vriezer, kapotte lamellen in de slaapkamers, deuren die niet meer in de sponningen hangen, geen normale drinkglazen (1 longdrinkglas en verder wijn- en likeurglazen), achtergelaten kleding door de vorige huurders en problemen om ingelogd te komen op Internet. Na even rustig alles op ons te laten hebben ingewerkt (ook de verjaardagsversiering die Sabrina geregeld heeft met de verhuurder), vonden we de oplossing voor Internet: de WPS-knop op de router. Snel de laptop van Hans en mij ingelogd, en daarna een DDOS-aanval op de router uitvoeren: alle overige apparaten gelijktijdig aanmelden op het netwerk. Dit vond de router niet leuk, en geen enkel apparaat kon worden aangemeld. Dan eerst maar even boodschappen doen voor morgenochtend. Bij terugkomst alle apparaten stuk voor stuk aangemeld, en we hadden allemaal weer contact met de buitenwereld. Wat een opluchting voor iedereen.

Met dat je weer verbonden bent met de buitenwereld, kan je dan ook gelijk je blog weer doen. Na het gebak (op verzoek van Nikita cupcakes, welke zij niet had opgegeten want ze waren te zoet) ben ik maar gaan tikken. En niet alleen dit blog, ook naar de eigenaar van het appartement. We hadden de problemen al telefonisch gemeld, maar toch nog even een mailtje gestuurd voor de zekerheid, met wat fotootjes.

Wij zijn nu allemaal redelijk af en moe. Het zal dan ook niet laat worden, denk ik. Voor mij in ieder geval niet. Ik ga even douchen en daarna naar bed. bijna 5 uurtjes sturen met k.tweer hakt er redelijk in.

Ik weet nog niet wat we morgen gaan doen, dat bespreken we zo nog even. Maar voor nu, zijn jullie weer op de hoogte van onze reis en aankomst in ons nieuwe onderkomen.

Volgen jullie ons morgen weer? Ik heb er nu al zin in.

Dikke kussen en veel liefs van ons,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita

Laatste blog???

Hallo lieve blog-volgers,

Met een dubbel gevoel schrijf ik dit blog. Is dit het laatste wat jullie van ons te lezen krijgen, of niet?

Vandaag was in ieder geval onze laatste dag in Haines City, Florida. Morgen begint de lange reis naar Miami. Volgens Google Maps een rit van 226 mijl (oftewel 374 km). Duur 3 uur en 54 minuten. We gaan niet via de bekende Florida's Turnpike. Hierdoor hoeven we geen tol te betalen. En we hebben de tijd aan ons zelf, we mogen toch niet voor 14:00 in het appartement. Dus rustig aan is ons devies voor morgen.

Maar eerst nog vandaag. Vanochtend lekker rustig aan gedaan. ROnd 9:30 ontbeten en de eerste dingen ingepakt. Nikita heeft bijna de hele dag in het zwembad gelegen ("In Miami hebben we geen zwembad voor ons zelf, dus nu kan ik er nog van genieten"). En niet Nikita alleen, ook hebben we met z'n 5en nog even lekker gezwommen en een potje watervolleybal gespeeld. Daarna nog rustig verder de koffers inpakken, opruimen, laatste wasje doen en nog meer zwemmen. Ik ben nog even snel naar de Walmart gereden voor appels en vuilniszakken. Nel haar moederdag kadootje was kapot, dus ook daar nog even voor gekeken, maar zonder resultaat. Walmart had het kadootje niet meer. Nu moeten we nog wat anders voor verzinnen. Onderweg nog wat fotootjes gemaakt van, voor ons dan, herkenbare en mooie plekjes. Met ons bedoel ik dan eigenlijk Sabrina en mezelf.

Rond 17:00 hebben we gegeten. De laatste restjes die over waren. Nog wat patat, er lag nog een pizza en van de barbeque waren er nog een paar hamburgers over. Onze kokkin had deze lekker bereid. Nikita heeft nog wat op de laptop gekeken (NN ph o, volgens haar). Wij hebben ondertussen nog wat verder ingepakt. We zijn zover, dat morgenochtend de laatste dingetjes hoeven te worden ingepakt. Wel hebben we ondertussen 5 overvolle koffers. Gelukkig hebben we nog 2 rugtassen en een trekkoffertje over, waar morgenochtend de laatste spulletjes in verdwijnen.

Om 18:02 werd er voor mij gezongen: het was 4 mei geworden in Nederland. Direct felicitaties in ontvangst mogen nemen van iedereen hier. Nikita verontschuldigde zichzelf nog dat ze niks voor mij had, maar dat ze het goed maakt zodra we in Nederland zijn. Ik ben zeer benieuwd wat dat gaat worden.

Dit schrijvende ben ik er mij van bewust, dat mama Lenie 42 jaar geleden de Onedin Line zat te kijken en dat een van de personages in deze serie beviel van een kind. Deze uitzending was op 3 mei 1974. 's Avonds was het zover, de eerste weeën begonnen en een paar uur later was ik geboren. Ma wordt altijd rond 3:34 wakker, zodra zij haar laatste keer persen erop heeft zitten. En aangezien het ondertussen 3:34 in Nederland is, denk ik aan haar. En aan deze dag, aangezien deze dag ook voor mij 6 extra uurtjes heeft. Net zoals onze trouwdag.

Ik ben opzich klaar met het verhaal, maar ik wacht net zolang tot het 3:34 is. Als "eerbetoon" wil ik (wellicht) deze blog plaatsen op deze magische tijd.

Ik merk ook dat het een beetje een persoonlijk blog is geworden. Ik hoop niet dat jullie dit erg vinden.

Veel liefs en dikke kussen van,

Nel, Hans, Sabrina, Nikita maar vooral van mijzelf

Legoland tijdens 8-jarig bruiloft

Hoi lieve volgers van ons blog,

Allereerst bedankt (ook namens Sabrina) voor de lieve felicitaties die we via FB en persoonlijkmochten ontvangen met ons 8-jarig huwelijk. Dank allemaal voor de lieve woorden. Dikke kus voor jullie allemaal.

Vanochtend hoefde we niet vroeg uit de veren, aangezien Legoland praktisch om de hoek ligt. Volgens Google Maps was het 22 minuten rijden, en dat klopte ook wel ongeveer. Het park ging om 10 uur open, dus rond 9:15 weg. Voordat je klaar bent met parkeren, plassen en je toegangskaartjes hebt verzilverd, ben je al gauw een goede 15 minuten verder. Nog even wat inside informatie: het park bestaat sinds 2011. Dus heel veel bouwwerken in de lege stukjes groen, kom je nog niet veel tegen. En de bouwwerken die er staan, doen soms een beetje gedateerd aan. Ik denk, dat het soms oude bouwwerken uit Denemarken zijn, die over zijn gebracht naar Florida. Maar dit mag de pret niet drukken. We moesten wel een beetje doorlopen, aangezien het park ook weer vroeg ging sluiten (17:00). Dus snel de pas erin. Nikita was teleurgesteld dat ze in Seaworld niet in de kinderachtbaan kon, maar dat werd vandaag ruimschoots goed gemaakt. Elke achtbaan in Legoland is geschikt voor kinderen en er gaat er geen één over de kop. Dat durft ze niet, dus elke achtbaan kon ze in. Verder zijn we een uitkijktoren (á la de pagode in de Efteling), draaischommel (ik en Nel niet, foto's hé

Rond 16:15 had ik nog een verrassing voor Sabrina: het was immers ook onze trouwdag. In Cypress Garden (een klein stadspark alleen toegankelijk via Legoland) stond een klein kapelletje. Ik had in Nederland al voorbereidingen getroffen om hier onze trouwgeloften opnieuw uit te spreken. Dit kan ook wel via een officieel trouwbureau/-locatie maar begint bij $400,- en dan sta je met 15 minuten weer buiten. Verder krijg je voor deze prijs, géén aankleidng en géén foto's, alleen de ambtenaar van de burgelijke stand. Wil je wel aankleding en/of foto's erbij, dan gaat de prijs gelijk "groot" omhoog. Aangezien dit niet binnen het budget paste, had ik een andere benadering bedacht. En dat is deze: tijdens het uitbrengen van de trouwgeloften, kan je een "sand-ceremonie" doen. Dit houdt in, dat de bruid en bruidegom allebei zand (met een verschillende kleur) in een pot/container/what ever gieten om de liefde voor hun beide uit te spreken en te laten zien dat 2 individuen 1 leven aangaan. Als optie kunnen ook kinderen hierin deelnemen. Ik heb Nikita hierin ook betrokken (ze wist wel dat ik het zand gekocht had, maar niet dat er 1 kleur voor haar was). Dit was voor Sabrina en mij allebei een leuk moment. Tuurlijk kwamen er bij beide wat emoties vrij, maar Sabrina vond het mooi dat ik dit voor haar had geregeld. Surprise schatje, ook na 8 jaar huwelijk en bijna 12,5 een relatie hebbend. Ik kan je nog steeds verrassen, en daar ben ik blij om.

Ondertussen ging het park bijna sluiten, en er "moesten" nog wat inkopen gedaan worden. Nikita had 's morgens al een Legodoos gekocht van haar eigen centjes. Sabrina en ik hebben samen 1 doos gekocht voor ons huwelijk, en ik heb 1 doos gekocht voor mijn verjaardag. Nog even snel de foto's regelen (is niet helemaal goed gegaan, foutjes op de website) en dan door naar Eagle Ridge Mall voor het avondeten. Uit eten zat er niet meer in, na de aankopen in Legoland. Maar het smaakte er niet minder om (op de lasagna na van Sabrina).

Wel vonden we de kaartjes voor Legoland aan de forse kant. $89,- aan de kassa voor 1 dagje bezoek, waarbij niet alles open was, en een korte openingstijd. Aangezien we de kaartjes in Nederland al goedkoper gekocht hadden, viel dit dus wel mee. Maar toch... Veel geld, voor weinig kwanti- en kwaliteit. Misschien dat we volgend jaar wel Denemarken zelf gaan bezoeken. Maar dat is nog ver weg.

Bij thuiskomst even het water van de waterattractie eraf spoelen in het zwembad. Tijdens het watergespartel begon het in ene te regenen en te onweren. Dus maar het zwembad uit en gaan douchen. Sta ik met Nikita onder de douche, hoor ik ineens Sabrina roepen dat ik moet opschieten: het terras staat blank. Ik denk: dat valt wel mee. Maar niet dus... Hans heeft het terras "droog" staan vegen (zie de foto). Nikita ligt nu op bed, en wij gaan ons opmaken voor een opruimdag morgen. Het is onze laatste dag dan in Haines City, Florida. 4 Mei (op mijn verjaardag ja) vertrekken we naar Miami om daar nog een paar dagen te genieten van onze vakantie.

Wij gaan zo naar bed, en jullie dag begint alweer bijna. Morgen maak ik misschien wel ons laatste blog, maar dat merken jullie wel. Als het goed is hebben we in Miami internet, maar als dat toch niet zo is, of niet werkt, dan lezen jullie onze laatste avonturen als we weer in Nederland zijn.

In ieder geval, tot morgen voor ons (misschien wel laatste) blog over onze belevenissen.

En nogmaals dank voor de felicitaties, ook namens Sabrina.

Dikke kus en veel liefs van ons,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita

Sea World

Hallo luitjes,

Hoe is het daar? Wordt het weer al wat beter? Anders blijven nog wel een paar dagen hier hoor

Vanochtend vroeg op om naar Sea World te gaan. Even iets verder rijden dan Disney, dus vroeg weg, omdat we maar 1 dag hadden en zo veel mogelijk wilden zien en doen. Bij binnenkomst in het park kon Nikita 3 minuten wachten om met Shamu (de orka) op de foto te gaan. Helaas was het niet de echte orka, maar het karakter á la Winnie the Pooh in Disney (man in pak dus). Dan maar verder het park in. Het is eigenlijk een soort Dolifinarium, maar dan met meer dieren, attracties en shows. De eerste attractie die wij (Nel, Sabrina en ik) deden was gelijk een knaller. De achtbaan "Manta". Je zit niet in de karretjes, maar je ligt voorover. Zo gaaf. Hierbij een linkje naar Youtube, kunnen jullie misschien ook een beetje beleven wat wij hebben meegemaakt:https://www.youtube.com/watch?v=F7Czxi5U--U. Daarna het park verder beleven. Je komt onder andere flamingos', pelikanen, manatee's (zeekoeien), krokodillen,dolfijnen, zeeleeuwen en nog veel meer tegen. Je kon ook interactief met de dieren om gaan. De zeeleeuwen mocht je voeren, net als de roggen. En de dolfijnen mocht je zelfs aaien. Komen ze op een randje van het bassin te liggen, en dan mag je een stapje naar voren doen om ze te aaien. Dit was toch wel een ervaring voor iedereen. Normaal moet je hier betalen, maar in Sea World dus niet. Een unicum in onze ogen. Helaas heb ik daar geen foto's van kunnen maken, ik stond te dichtbij met een te grote lens op mijn fotocamera.

Maar... er was nog een achtbaan. De "Kraken". Deze was leuk, maar kon de Manta niet meer evenaren. En dan kom je eruit en wat zie je... Een t-shirt met de naam van je vader erop. Echt waar!!! Kijk maar bij de foto's.

In de attractie Journey to Atlantis wordt je gewaarschuwd dat je nat kan worden. En dat zijn we dan ook. Niet iedereen even nat (ik wat minder dan Hans en Nel, 2 rijen achter me), maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een welkome afkoeling. Tussendoor nog even wat gegeten op Antartica, en met een gevulde maag weer verder. Er stond een zeeleeuwenshow op het programma. Iedereen, behalve ik (ik wilde leuke foto's maken), zaten in de zogenoemde "splash-zone". En deze zone doet ze naam eer aan. Nel, Hans, Sabrina en Nikita waren doorweekt! Een leuke show met veel leuke momenten waar iedereen wel om moest lachen. Het verhaal zat leuk in elkaar. 2 zeeleeuwen die moesten slagen voor hun schooldiploma, maar ze waren gezakt voor een paar vakken. En deze moesten ze dus behalen. Daarna snel door naar Shamu-stadium, want we wilden de volgende show ook graag zien. En aan het begin van dit blog heb ik al veraden wat voor dier Shamu is. Ook hier ging iedereen (behalve ik voor de foto's) weer in de splash-zone zitten, maar nu kwamen ze van een koude kermis thuis. Achteraf gezien had ik wat dichter op de actie kunnen zitten, maar ik heb toch wel wat leuke fotootjes kunnen maken. Deze heb ik aan de map toegevoegd, dus ze kunnen bekeken worden. Na de show wilde met Nikita naar Shamu's playground, een gedeelte speciaal voor kinderen. Een grote speeltuin met een achtbaan voor kinderen. Dat wilde Nikita wel. Helaas was dit gedeelte van het park afgesloten: er werden voorbereidingen getroffen voor een besloten feest na sluitingstijd (18:00 overigens). Dat was een domper. Wat blijkt, om 16:30 werd dit gedeelte van het park afgesloten, en de show duurde tot 16:45. Daarna ging eigenlijk vrijwel elke bezoeker snel richting uitgang. Een paar attracties hebben we niet kunnen doen, in verband met de tijd. Ik weet dus ook niet of we hier iets aan gemist hebben of niet.

Al met al weer een geslaagde dag, die weer lekker zonnig is verlopen. Bij de auto aangekomen, zag ik de verstekeling die gisteravond bij ons in de auto was meegelift. Hij was ondertussen door de hitte bevangen, en heeft het avontuur dus niet overleefd.

Op de terugweg even stoppen om wat te eten. Nikita mocht kiezen wat ze wilden wat ze ging eten, en dat was... patat. Maar dan wel thuis, want ze wilde graag nog even zwemmen. Wij stelde nog voor om bij McDonalds te eten (het zou de eerste keer worden oma Lenie in deze vakantie), maar dat wilde ze niet, omdat ze heeeeel graag wilde gaan zwemmen. Nadat we haar hadden verteld dat ze sowieso mocht zwemmen, wilde ze toch wel graag bij McDonalds eten. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna snel naar huis om nog even te zwemmen. Daarna afdrogen, tanden poetsen en naar bed.

Dikke kussen en veel liefs van ons,

Nel, Hans, Sabrina, Bas en Nikita